در این مقاله به صورت کاملا مختصر به بررسی هفت آسمان و نام های آن میپردازیم و مشخص میکنیم که بالای آسمان چیست و اصلا چرا در باورهای مذهبی گفته میشود هفت آسمان وجود دارد.

بالای آسمان چیست؟

در ابتدا بررسی میکنیم که علم به این سوال چه پاسخی میدهد. از دیدگاه علمی، بالای آسمان به بخش هایی گفته میشود که بیرون جو زمین میباشند و ادامه دادن آن میتواند ما را به کیهان برساند. در این فضا بسیاری از کهکشان ها و سیارات، ستاره ها و سیاهچاله های فضایی وجود دارد. همچنین اینها فقط بخش کوچکی از موارد شناخته شده بودند و قطعا چیزهای بیشتری وجود دارد که انسان ها هنوز آن را کشف نکرده اند.

با وجود پیشرفت‌های چشمگیر در علم نجوم، هنوز هم درک کاملی از آنچه در ورای منظومه شمسی ما وجود دارد، نداریم. کاوشگران فضایی به طور مداوم در حال کشف سیارات جدید، ستاره‌ها و کهکشان‌های دوردست هستند و هر بار اطلاعات جدیدی را در اختیار ما قرار می‌دهند که دیدگاه ما را از جهان هستی تغییر می‌دهد.

هفت آسمان در باورهای مذهبی و متون قدیمی از جمله قرآن، به وفور یاد شده است. اما منظور از “هفت آسمان” در این متون چه بوده؟ برخی از مفسران معتقدند که این اصطلاح به سطوح مختلف جو زمین یا لایه‌های مختلف اتمسفر اشاره دارد. برخی دیگر آن را به قلمروهای معنوی و مراتب وجودی انسان تفسیر می‌کنند. با این حال هفت آسمان در این متون، مفهومی فراتر از آسمان فیزیکی و قابل مشاهده دارد و به بخش های ناشناخته‌ای اشاره می‌کند که از درک و شناخت ما خارج است.

عکس واقعی هفت آسمان

با توجه به اینکه “هفت آسمان” بیشتر مفهومی مذهبی و معنوی دارد، عکس واقعی‌ای از آن وجود ندارد. تصاویری که با عنوان “عکس هفت آسمان” در اینترنت پیدا میکنید، غالباً عکس‌هایی از کهکشان‌ها، سحابی‌ها یا پدیده‌های نجومی دیگر هستند و ارتباطی با هفت آسمان گفته شده در قرآن ندارد.

نام های هفت آسمان

در قرآن و سایر متون مذهبی مختلف، نام‌های گوناگونی برای هفت آسمان ذکر شده است. در روایات اسلامی، نام‌های این هفت آسمان به ترتیب شامل موارد زیر هستند:

1. جهان
2. افلاک
3. مکان
4. زمان
5. هواء
6. انجم
7. عرش

البته لازم به ذکر است که در مورد صحت و اعتبار این نام‌ها اختلاف نظرهایی وجود دارد و برخی از مفسران معتقدند که این نام‌ها صرفاً جنبه نمادین دارند، ولی به طور کلی در اکثر متون مذهبی دقیقا از این ترتیب و نام ها استفاده شده است.

فقط خدا ماهیت واقعی این هفت آسمان را می داند. مولانا مودودی می‌گوید: «توضیح دقیق منظور از «هفت بهشت» دشوار است.

خداوند متعال یگانه خالق هستی اعم از آسمانها و زمین است. انسان در طول قرون متمادی در جهان هستی تامل کرده و سعی در کشف اسرار پنهان آن داشته است. مفاهیم زیادی در مورد کیهان توسعه یافتند اما بعداً تغییر کردند.

در قرآن در بسیاری از جاها به هفت آسمان اشاره شده است. جالب است که کلمه سبأ سماوات نیز هفت بار در قرآن آمده است.

در تمام اعصار، انسان کوشیده است تا به کمک مشاهده و حدس و گمان، آسمان را مفهوم سازی کند. ولی همانطور که می دانیم، مفاهیمی که به این ترتیب توسعه یافته اند به طور مداوم تغییر کرده اند. از این رو، گره زدن معنای این کلمات قرآن به یکدیگر، نادرست است.

آنچه به طور کلی از این بیان می توان استنباط کرد این است که یا خداوند جهان ماورای زمین را به هفت کره مجزا تقسیم کرده است یا این که آسمانی که بالای زمین است از هفت بخش متفاوت تشکیل شده است.

نتیجه‌گیری

“بالای آسمان” فضایی پهناور و مرموز است که هنوز تا حد زیادی برای بشر ناشناخته باقی مانده است. علم نجوم به ما کمک می‌کند تا درک بهتری از این فضا داشته باشیم، ولی هنوز هیچکس در دنیا توانایی شناخت فراتر از حد مشخصی در بررسی و تحقیق ها را نداشته است.

مفهوم هفت آسمان نیز بیشتر جنبه‌ی مذهبی و معنوی دارد و به فضایی ناشناخته‌ای اشاره می‌کند که فرا تر از درک و فهم انسان ها میباشد. نظر شما در مورد آسمان ها چیست؟